Maak kennis met Jessica Rossi (zij/haar/haar). Drie jaar geleden trad ze toe tot het Jefferson Center-team. Op de vraag hoe ze van haar rol houdt, antwoordt ze enthousiast: "I love it!" We wilden dus weten waarom Jessica van haar werk houdt en hoe ze deze passie inzet en verbindt om haar gemeenschap te dienen.

Vanaf het moment dat ze werd geïnterviewd, voelde Jessica zich verbonden met de waarde van Community waar Jefferson Center zich elke dag voor inzet. Ze herinnert zich dat ze hoorde over kansen om niet alleen te groeien in haar rol, maar ook om contact te maken met het hele centrum. Jessica leeft deze connectie niet alleen door haar rol als clinicus bij Adult Outpatient Services, maar ook door zich bezig te houden met andere kansen, waaronder het DBT Core Team, SEAD, DEI Committee, Speaker's Bureau en de Brand Ambassadors. Ze zegt over deze rollen: “Ik vind het heerlijk om mensen te ontmoeten en contact te maken met mensen die ik normaal gesproken niet zou ontmoeten. Het doet me waarderen wat anderen in het centrum doen.” Jessica werkt ook met stagiaires en vindt het geweldig om nieuwe mensen te kunnen trainen en op te bouwen die het veld binnenkomen. Ze helpt hen door het programma te navigeren en helpt hen te leiden naar wat ze willen doen. Het betekent alles voor Jessica dat Jefferson Center bereid is in mensen te investeren en hen te verbinden met hun interesses en sterke punten.

Terwijl Jessica vertelde over haar verschillende rollen, was het gemakkelijk om de passie te voelen die ze heeft voor het werk dat ze doet. Wanneer de passie duidelijk is, is het normaal om te vragen “Waarom? Waar komt dit vandaan?” Jessica's reis naar werk in de geestelijke gezondheidszorg begon op de universiteit. Aan het begin van haar studie wist Jessica niet zeker wat ze als carrière wilde doen, maar ze vond psychologie interessant klinken. Haar echte passie toen ze naar de universiteit ging, was sport. Als student-atleet was sporten haar leven. College was leuk en Jessica blonk uit in zowel sport als wetenschap. Toen kwam het laatste jaar.

Toen haar laatste jaar op de universiteit begon af te ronden, nam ook sport toe, het enige leven dat Jessica kende. Jarenlang was haar identiteit verweven met het feit dat ze een atleet was. Ze begon zich onvoorbereid te voelen voor de overgang van de universiteit en begon angst en depressie te ervaren. Ze begreep echter niet wat er gebeurde. Jessica deelde haar worstelingen met vrienden en zij moedigden haar aan om hulp te zoeken. Door therapie kon Jessica haar gevoelens verwerken en strategieën leren om met haar geestelijke gezondheid om te gaan.

Hoewel het een moeilijke tijd was, vertelt Jessica dat dit proces haar empathie heeft geleerd en dat ze het zowel in haar persoonlijke als professionele leven gebruikt. Met vrienden, familie en anderen die ze ontmoet, gelooft Jessica in het pleiten voor geestelijke gezondheid en het aanmoedigen van mensen om hun verhalen te vertellen. Ze weet dat haar training haar ook in staat stelt een hulpbron te zijn en mensen te verbinden met de juiste plek voor hulp.

In de nasleep van de pandemie heeft ze meer mensen zien praten over hun geestelijke gezondheid – vooral atleten – en ze verbindt haar persoonlijke worstelingen als atleet met geestelijke gezondheid om de mensen die ze ziet te helpen ondersteunen. Op het werk is Jessica mensen dankbaar als ze gewoon komen opdagen. Door te komen opdagen, staan ​​ze zichzelf toe om hulp te krijgen, terwijl ze ook mensen aanmoedigen om hun reis en het belang van zorg voor hun geestelijke gezondheid te delen met vrienden en familie.

Als ze niet op kantoor is, houdt Jessica ervan haar leven met afwisseling te vullen! Ze brengt tijd door met haar man en Berner Sennenhond (die ze een 10/10 doggo geeft). Samen gaan ze graag naar sportevenementen, vooral voetbal (ga naar USC!). Jessica decomprimeert na het werk in de keuken, waar Jessica zegt: "Mijn man en ik zijn misschien bevooroordeeld, maar ik maak een geweldige lasagne." Ze genieten van de heerlijke lasagne tijdens het kijken naar tv-programma's of films. Toen haar werd gevraagd wat haar favoriete film is, zei Jessica: 'Mercy Lewis', terwijl ze probeerde na te denken, maar uiteindelijk zei ze: 'Top Gun: Maverick. Ik zou er elke dag naar kijken!”

Jessica's medeleven met mensen en bruisende persoonlijkheid maken Jessica tot een geweldig persoon en een vitaal onderdeel van het Jefferson Center-team. Haar toewijding om een ​​bondgenoot op het gebied van geestelijke gezondheid te zijn voor de gemeenschap en anderen aan te moedigen hun geestelijke gezondheidsreis te delen, laat zien hoe de toewijding van één persoon elke dag levens kan veranderen.