Opkomen voor onze gemeenschap

Op dit moment is onze geestelijke gezondheid belangrijker dan ooit. De Maand van de Geestelijke Gezondheid begint dit jaar, terwijl er schadelijke veranderingen worden doorgevoerd in zowel de financiering als in onze meest kwetsbare gemeenschappen. Voorgestelde bezuinigingen op Medicaid, samen met financiering terugvorderingen aan SAMHSA bedreigen de toegang tot gezondheidszorg voor miljoenen mensen in het hele land. In 2025 zijn er honderden anti-LGBTQ+-wetsvoorstellen ingediend tot nu toe een recordaantal, terwijl agressievere immigratietactieken ervoor zorgen dat sommige families zelfs bang zijn om hun huis te verlaten.

Iedereen verdient de geestelijke gezondheidszorg die hij of zij nodig heeft. Maar hoop en herstel vinden kan veel moeilijker zijn wanneer je in een van deze kwetsbare groepen terechtkomt.

De problemen zijn niet nieuw

Voor veel immigranten kan het zijn dat ze te maken hebben met trauma's uit hun land van herkomst. Oorlog en vervolging zijn twee van de belangrijkste redenen waarom mensen hun thuisland ontvluchten. Het verwerken van dat trauma kan nog moeilijker zijn op een plek met een taalbarrière en zonder familie in de buurt. Economische factoren zoals het ontbreken van werk en/of verzekering vormen ook een belemmering.

Een ander probleem voor immigranten zou het stigma of de opvattingen over geestelijke gezondheid in hun eigen cultuur kunnen zijn. Sommige culturen geven geen prioriteit aan geestelijke gezondheid of begrijpen het volledig verkeerd, en andere hebben andere manieren om ermee om te gaan dan we in de VS gewend zijn. Bijvoorbeeld: Katherine Ponte schrijft:

Sommige culturen kennen ook alternatieve behandelmethoden voor geestelijke gezondheidszorg, zoals kruidenremedies of spirituele praktijken. Zo gebruiken sommige gemeenschappen cultureel gewortelde praktijken zoals mindfulness en meditatie, of religieuze praktijken zoals gebed.

Deze praktijken kunnen nuttig zijn en verdienen respect. Maar ze kunnen er ook toe leiden dat sommige mensen in stilte worstelen of niet de juiste hulpmiddelen en ondersteuning krijgen die ze nodig hebben.

De LGBTQ+-gemeenschap kan op unieke wijze te maken krijgen met afwijzing en mishandeling door familie. LGBTQ+-jongeren lopen een groter risico dakloos te worden omdat ze verstoten worden door hun ouders of verzorgers. Geïnternaliseerde gevoelens van homofobie/transfobie kunnen bestaande psychische problemen verergeren, wat leidt tot schaamte, schuldgevoelens en een laag zelfbeeld. Afhankelijk van hun woonplaats kunnen LGBTQ+-leden hun thuisstaat of stad ontvluchten naar een plek waar ze zich meer welkom voelen. Hoewel dat troost kan bieden in het dagelijks leven, kan zo'n plotselinge verandering ook eenzaamheid veroorzaken.

Waar de twee gemeenschappen elkaar overlappen, begint discriminatie en stigma. Beide gemeenschappen ervaren intimidatie, sociale uitsluiting en zelfs geweld, simpelweg omdat ze zijn wie ze zijn. Representatie en inclusiviteit zijn ook een voortdurend probleem. Mensen voelen zich doorgaans veilig en begrepen wanneer ze praten met iemand met wie ze zich kunnen identificeren. Er zijn stappen gezet om deze tekorten aan zorgverleners op te vullen, maar er is nog steeds behoefte aan LGBTQ+- en tweetalige therapeuten.

Voor elkaar opkomen

Wat we vandaag, deze maand en daarna nodig hebben, is oprechte zorg en inclusie voor de mensen om ons heen, zowel binnen kantoormuren als daarbuiten in onze gemeenschap. Gemeenschap is een van de belangrijkste dingen voor onze geestelijke gezondheid. De wetenschap dat er mensen om ons heen zijn, familie of niet, die ons steunen en voor ons opkomen, kan onze angsten kleiner maken en ons hart minder eenzaam.

Casey Chaffin maakt dat punt duidelijk in een brief aan NAMI:

Mijn gemeenschap – mijn trans-, lesbische, homoseksuele, aseksuele, interseksuele en queergemeenschap – heeft jullie aanwezigheid nodig. We hebben collectieve zorg en radicale solidariteit nodig in het licht van trauma en tragedie... Van ons houden is niet genoeg. En vergeet niet: queers en transgenders bestaan ​​in elke cultuur, elk ras, en elk lid van onze gemeenschap wordt geconfronteerd met verschillende vormen van privilege en marginalisering. 

Actie ondernemen

Iedereen heeft de macht om te handelen. Het kan beginnen met zelfstudie en zich vervolgens ontwikkelen tot dingen zoals je uitspreken tegen beleid dat schadelijk is voor onze gemeenschappen, schrijven naar wetgevers en organisaties steunen die deze gemeenschappen dienen. Hier zijn enkele meer gedetailleerde manieren:

• Doneer vandaag ter ondersteuning van de programma's en diensten die onze gemeenschappen dienen.
• De stilte doorbreken door tweetalige en cultureel gewortelde geestelijke gezondheidszorgdiensten in onze gemeenschap te ondersteunen.
• Word een pleitbezorger door stigmatisering te verminderen en de toegang te vergroten door bronnen te delen, evenementen bij te wonen of te doneren aan programma's die immigranten- en LGBTQ+-gemeenschappen ondersteunen.
• Maakt u deel uit van een organisatie? Neem dan contact op met onze Community Engagement Coördinator Gemma Chacon-Acevado via GemmaC@jcmh.org en laten we samenwerken om de stem van immigranten te laten horen en trauma-geïnformeerde zorg uit te breiden.
• Op een persoonlijker niveau kun je de tijd nemen om te kijken hoe het met de mensen om je heen gaat die mogelijk met deze problemen kampen. Jouw aanwezigheid is belangrijker dan je misschien denkt.