Als het gaat om geestelijke gezondheid, kan niet iedereen "doen alsof totdat ze het halen".

Dit kan zelfs een gevaarlijk gevoel zijn, omdat het ervoor kan zorgen dat degenen die worstelen om te geloven dat ze, als ze maar lang genoeg een glimlach op hun gezicht toveren, het soort vrede kunnen forceren waarnaar ze verlangen.

Helaas zal vaker wel dan niet het tegenovergestelde gebeuren.

Tonya wist dat ze het niet zou overleven door simpelweg te doen alsof. In hetzelfde jaar viel haar huwelijk uit elkaar en stierf haar vader. Het was duidelijk dat ze kapot ging.

Om de paar weken overweldigden griepachtige symptomen haar fysieke welzijn, en ze realiseerde zich dat haar fysieke en mentale achteruitgang met elkaar verband hielden.

De eerste ontmoetingen met therapie hielpen een beetje, maar ze waren inconsistent. Ze woonde bij haar moeder en stiefvader en voelde zich onwelkom. Agorafobie sloop naar binnen, waardoor Tonya bang werd voor uitstapjes naar de supermarkt of gewoon haar huis verliet. Verhuizen naar een huis in Sterling, Colorado zou misschien helpen, had ze gehoopt, maar alleen wonen was niet de opluchting die Tonya had gedacht. Ze was ver weg van goede vrienden, geliefden en elk soort ondersteuningssysteem. Haar geestelijke gezondheid beïnvloedde haar werkprestaties en ze kwam in en uit verschillende werksituaties terecht. Nadat ze was ontslagen, raakte Tonya in een ernstige depressie. Haar familie maakte zich zorgen, vooral haar kinderen.

"Ik was emotieloos", zei Tonya. "Een wandelende zombie."

Ze begon haar zaken op orde te brengen. Ze sorteerde bezittingen die ze haar kinderen wilde laten houden. Tijdens een telefoongesprek met haar dochter gaf Tonya deze gevoelens van zelfmoordgedachten toe. Haar dochter, die natuurlijk van haar moeder hield, was diepbedroefd. Veel gesprekken en een lange, contemplatieve douche later beloofde Tonya haar dochter dat ze zichzelf zou inchecken bij het Highlands Behavior Health System.

“De mensen [bij Jefferson Center] zijn zorgzaam. Ze zijn medelevend. Ze geloven in wat ze doen.”

Tonya

Klant van Jefferson Center

Als poliklinische patiënt stemde Tonya ermee in om consistente therapiebezoeken af ​​te leggen met de counselors van het Jefferson Center. Ze ontdekte dat ze een borderline persoonlijkheidsstoornis had, en hoe meer ze over haar stoornis leerde, ironisch genoeg, hoe beter ze zich voelde. Door meer te weten te komen over wat er in haar hoofd omging, kreeg Tonya het gevoel dat ze er meer controle over had, dankbaar dat ze het vertrouwen had gekregen om aan die problemen te werken en beter te worden.

Tonya vond een enorme rust na het starten van DGT-groepen (dialectische gedragstherapie) en somatische therapie. Een soort 'hele lichaam'-therapie die zich naast mentaal welzijn richt op fysiek welzijn. Praktijken als meditatie, yoga en ademhalingsoefeningen hielpen Tonya beseffen dat er hoop was. Als dat soort gemoedsrust haalbaar was, zou ze hier doorheen kunnen komen. Ze is erg dankbaar dat ze nu een meer functioneel leven leidt, en ze zal hulp blijven zoeken om de beste versie van zichzelf te worden die ze zou kunnen zijn.

"Mensen moeten beseffen dat ze zichzelf niet moeten opgeven."

Tonya

Klant van Jefferson Center

Tonya wil dat anderen weten dat als je het moeilijk hebt, als je met soortgelijke levensproblemen wordt geconfronteerd, wat velen overkomt, hulp zoeken het belangrijkste is dat je kunt doen om je beter te voelen. Geef jezelf nooit op. Het kan moeilijk zijn om therapie te proberen, vooral voor de eerste keer, omdat het onbekende eng kan zijn en niemand graag toegeeft dat hij zich kwetsbaar voelt. Zoek echter een manier om jezelf gemotiveerd te krijgen. Het is de moeite waard om de therapeuten, programma's en diensten te vinden die werken om u vrede te bieden.