Terwijl Blake zich zijn leven herinnert toen hij voor het eerst in aanraking kwam met de geestelijke gezondheidszorg, is hij verbaasd over hoe onstabiel zijn mentale toestand werkelijk was. Hij leed aan een stoornis in het gebruik van middelen, maar geloofde niet dat de drugs die hij gebruikte schadelijk waren voor zijn geestelijke gezondheid. Hij geloofde dat hij een soort 'spiritueel fenomeen' ervoer. Blake ontkende.

Blake werd in en uit psychiatrische ziekenhuizen opgenomen, werd drie dagen vastgehouden en daarna drie maanden vastgehouden.

Hij verloor stabiele huisvesting, was werkloos en zoals zoveel mensen die in deze schijnbaar hulpeloze situaties terechtkomen, had hij gewoon een pauze nodig om eten en benzine voor zijn auto te betalen. Blake vervalste de handtekening van zijn vader op een bankafschrift en belandde later in de gevangenis. Hij werd opnieuw gearresteerd nadat hij het terrein van zijn ouders had betreden toen ze een straatverbod tegen hem hadden ingediend.

Een nieuw pak sneeuw bedekte de straten van Denver toen Blake begreep dat elk aspect van zijn leven in gevaar zou blijven zonder behandeling voor geestelijke gezondheid. Hij nam contact op met het personeel van Jefferson Center.

Blake's diagnose van paranoïde schizofrenie was begrijpelijkerwijs moeilijk te verteren.

Na enige tijd in een ander ziekenhuis te hebben doorgebracht, werd hij na zes weken vrijgelaten, kreeg hij een handicap en werd hij overgebracht naar een tijdelijke huisvesting. Blake beschouwde dit als een wonder, hij verzette zich niet langer tegen de geestelijke gezondheidszorg en omarmde in plaats daarvan de hulp die hij van Jefferson Center ontving. Omdat hij werd gehuisvest en buiten het strafsysteem bleef, begon Blake zijn leven op andere manieren te verbeteren, bijvoorbeeld door zich in te schrijven voor lessen en een deeltijdbaan te vinden.

Blake worstelde echter nog steeds met drugsgebruik. Wat het nog erger maakte, was het feit dat hij dit echt niet als een probleem zag, en het resulteerde uiteindelijk in een tumultueuze, zware strijd. Hij stopte met school en kreeg steeds weer een baan, maar uiteindelijk schreef zijn counselor Blake een aanbevelingsbrief, en omdat hij deze kans niet wilde missen, besloot Blake uiteindelijk dat het tijd was om samen met een 12-stappenprogramma te beginnen. patiëntenklassen voor drugs en alcohol aangeboden door Jefferson Center. Tijdens deze bijeenkomsten ontmoette hij een andere klant die Blake's sponsor werd.

Het was een lange weg naar herstel, maar het werkte en Blake gebruikte het niet meer.

“Ik ben schoon geworden. Wat een geweldig ding.”

– Blake, klant van Jefferson Center

Blake kreeg een andere baan bij een filmverhuurbedrijf, werkte zich op tot fulltime en uiteindelijk management. Hij kwam ook uit de handicap. Toen kwam er een ander probleem toen het bedrijf waarvoor Blake werkte ten onder ging. Hij verloor zijn baan, zweefde tussen nog een paar banen, kwam aanzienlijk aan en moest weer arbeidsongeschikt worden. Ondanks alle negativiteit ging Blake door met zijn 12-stappenprogramma en stopte met roken. Hij maakte kennis met een anonieme bijeenkomst van een overeter en vervolgde zijn herstelreis. Opnieuw kreeg Blake een vaste baan en sloot hij zich vrijwillig aan bij een schizofrene alliantie.

Na het bijwonen van drie verschillende 12-stappenprogramma's, het bezoeken van een psychiater en een therapeut, en het kopen van een appartement van Habitat for Humanity, accepteerde Blake's familie hem terug en moedigde Blake aan om van drugs en sigaretten af ​​te blijven en door te gaan met afvallen.

Wat kan worden beschouwd als echte "mentale fitheid"? Blake vraagt ​​zich dit vaak af, hoewel hij zich nu veel meer tevreden voelt met zijn pensioen. Hij neemt zijn medicijnen en gaat door met de levenslange reis naar een gezonde geest en lichaam.