Hoewel ze haar hele jongere leven met depressies te maken had gehad, zocht Allison een behandeling voor geestelijke gezondheidszorg nadat ze op de universiteit waanideeën begon te ervaren. Niemand anders had echter ingezien dat ze problemen had. Ze ging een paar jaar naar een particuliere psychiater, maar na een terugval werd ze korte tijd in een psychiatrische inrichting geplaatst en het personeel verwees haar naar de diensten die werden aangeboden in het Jefferson Center for Mental Health. Als middelbare scholier deed Allison mee aan het voorbereidingsprogramma van de universiteit, dat door haar leraren en collega's als zeer ambitieus werd beschouwd. Snel vooruit, toen ze Jefferson Center had benaderd, was Allison dakloos, had ze de school verlaten en zat ze zes maanden in de gevangenis, beschuldigd van een paar misdragingen die werden ingetrokken vanwege een pleidooi voor geestelijke gezondheid. Ze voelde zich verloren - als een mislukkeling na haar succesvolle schooljaren.

De diensten en middelen van het Jefferson Center die Allison het nuttigst vond, waren de sessies met haar therapeut en de betrokkenheid van de casemanager. Deze casemanagers waren in staat om nuttig advies, tips voor het leven en, het allerbelangrijkste voor Allison, meesterlijke copingvaardigheden te geven. Ze hielpen haar door de door de rechtbank bevolen medicatie heen te leiden en counseling te beheren. Welzijnsgroepen hadden ook invloed op Allison, met name een creatieve schrijfgroep.

Allison had altijd graag geschreven als een creatief medium, hoewel ze vaak poëzie schreef over melancholische onderwerpen, en ze wist niet zeker hoe ze zich hierdoor beter zou gaan voelen. Kunsttherapie, zo ontdekte ze, ging echter niet noodzakelijkerwijs over de kwaliteit of het onderwerp van haar schrijven. Door deze lessen hoorde Allison over de ervaringen van andere mensen door een creatievere lens, wat haar op haar beurt hielp haar eigen ervaringen te internaliseren. Sommige mensen schrijven graag in een dagboek, Allisons moeder deed vaak mee aan deze coping-oefening, maar ze merkte dat dit creatieve proces beter voor haar werkte, bijna als een trechter waardoor het eindproduct zowel Allison als schrijver als persoon weerspiegelt, alsof ze 'zichzelf voor de gek houdt'. therapie krijgen.

Van het frontofficepersoneel tot de beveiliging, van de counselors en psychiaters tot het Blue Spruce Pharmacy-personeel, Allison is iedereen in Jefferson Center dankbaar. Haar ervaring is altijd gevuld met oprechte zorg en vriendelijkheid. Vroeger geloofde Allison dat therapie gewoon was 'praten' over je emoties, vage, uiteindelijk nutteloze adviezen krijgen. Nu beseft ze echter dat therapie wel degelijk helpt if de persoon die therapie krijgt, begrijpt echt dat hun emoties, hun omstandigheden en situatie, en zij als persoon allemaal kunnen veranderen. Ze moeten gewoon het werk doen. Een copingvaardigheid die Allison vaak beoefent, is positieve zelfpraat, waarbij ze 'gesprekken' met zichzelf voert om door problemen of negativiteit te praten.

Veel mensen denken misschien dat therapie een opwaarts traject zal zijn, maar het is goed om te weten dat dit niet waar is. Er zullen nog steeds hoogte- en dieptepunten zijn, maar therapie helpt je om de dieptepunten veel beter te beheersen dan wanneer je ze zelf zou aanpakken. Iedereen zal op verschillende lengtes en op verschillende manieren genezen. Na 8 of 9 jaar aan nuchterheid te hebben gewerkt, geeft Allison toe dat ze een paar keer is teruggevallen, maar ze is altijd weer opgestaan, soms moet ze de wereld van dag tot dag bekijken, en nu is ze meer dan twee jaar nuchter. Ze hoort over mensen die twintig of dertig jaar nuchter zijn, en hoewel het bijna onmogelijk lijkt, laten ze haar zien dat het ook haar toekomst kan zijn.

“Ik moet mijn eigen beste advocaat zijn. Elke dag dat ik het niet probeer, is een verloren dag.”

Allison

Een tijdlang was ze er zich van bewust dat haar leven niet zoveel vooruitgang boekte als ze had gehoopt. Maar nadat ze aan haar geestelijke gezondheid had gewerkt, ging Allison terug naar school om haar bachelor af te ronden. Ze begrijpt nu dat haar geestelijke gezondheid prioriteit nummer één is.

Allison heeft veel relaties opnieuw opgebouwd, waaronder degene die ze deelt met haar ouders, met betere communicatie. Haar moeder zegt vaak: 'Allison, het leven is geen race. Het is een reis.” Als ze nadenkt over wat een 'goed leven' is, vraagt ​​ze zich af hoe dat gemeten wordt. Door de jaren dat je leefde? Door de plaatsen die je hebt bezocht? Als we aan de 'Amerikaanse droom' denken, gaat het om een ​​goedbetaalde carrière met een partner en kinderen, of misschien om te reizen en carrièredoelen te bereiken. Vaak kan een slechte geestelijke gezondheid deze dingen echter uitstellen. Wat Allison helpt, is zichzelf toe te staan ​​mensen los te laten, vooral degenen die haar worsteling met middelengebruik verergerden, en ook te begrijpen dat het oké is om grenzen voor zichzelf te stellen.

Allison wil dat mensen die een psychiatrische behandeling overwegen, weten dat op dit moment alles wat je ooit hebt gedaan in het verleden ligt, en dat je dit moment kunt pakken en er verder mee kunt gaan. Je kunt je leven over vijf minuten verbeteren door te werken aan nieuwe copingvaardigheden, door een pijp of een fles neer te leggen. Gun jezelf gewoon wat genade.