In moeilijke tijden komt het onderwerp geestelijke gezondheid en welzijn bij veel mensen op de voorgrond. Dit betekent echter niet altijd dat mensen die geestelijke gezondheidszorg nodig hebben, daar ook toegang toe krijgen. Sommige van de gemeenschappen die momenteel het hardst worden getroffen door gebeurtenissen zoals de pandemie en de Black Lives Matter-beweging, hebben statistisch gezien de minste kans om hoogwaardige geestelijke gezondheidszorg te ontvangen. 

Hier is een korte uitleg over de geestelijke gezondheid van Black, Indigenous en People of Color (BIPOC), de factoren die het moeilijk maken voor achtergestelde gemeenschappen om zorg te ontvangen, en wat zorgverleners in de geestelijke gezondheidszorg kunnen doen om ongelijkheden in toegankelijkheid te overbruggen. 

BIPOC Geestelijke Gezondheidsmaand

In juni 2008 werd de Bebe Moore Campbell National Minority Mental Health Awareness Month in het leven geroepen om een ​​licht te werpen op de unieke strijd waarmee ondervertegenwoordigde groepen worden geconfronteerd als het gaat om geestelijke gezondheid en gedragsgezondheidszorg in de Verenigde Staten. Vernoemd naar de Amerikaanse auteur, journalist, leraar en pleitbezorger voor geestelijke gezondheid, Bebe Moore Campbell, die pleitte voor toegankelijkheid van geestelijke gezondheid voor de zwarte gemeenschap, juli is een maand geworden om na te denken over de behoeften van achtergestelde groepen. 

Tot dit jaar erkenden veel organisaties juli als 'Mental Health Month voor minderheden', maar sommige organisaties hebben een andere titel gekozen. Met de opkomst van recente sociale en culturele bewegingen, wordt de term 'minderheid' is in twijfel getrokken als een manier om achtergestelde gemeenschappen te beschrijven, omdat het het machtsverschil tussen een meerderheid en een minderheid benadrukt - of met andere woorden, meer en minder. Bovendien heeft de term 'minderheid' alleen betrekking op de kwantiteit van een groep en verschillende projecties hebben aangegeven dat de de meerderheid van de Amerikaanse bevolking zal binnen de komende 30 jaar niet-blank zijn. Dus, wat is het juiste alternatief?

In de geestelijke gezondheidszorg hebben onderzoeken het belang van gebruik aangetoond persoon-eerst taal, dat tot doel heeft prioriteit te geven aan de persoonlijkheid van een individu vóór hun diagnose. In plaats van iemand bijvoorbeeld te omschrijven als 'bipolair', zou je hem of haar omschrijven als 'een persoon met een bipolaire stoornis'. De redenering hierachter is dat taal een aanzienlijke invloed heeft op de manier waarop we denken over groepen mensen. Daarom is Black, Indigenous, and People of Color (BIPOC) in het leven geroepen om de term 'minderheid' te vervangen.

Het BIPOC-acroniem benadrukt de verschillen tussen de geleefde ervaringen van elke groep in plaats van ze allemaal op één hoop te gooien onder een onopvallend overkoepelend woord. De BIPOC Mental Health Month van dit jaar komt op een uniek moment in de geschiedenis van ons land en biedt ons de gelegenheid om de relatie te onderzoeken tussen de geestelijke gezondheidszorg en de gemeenschappen die vaak met de meeste tegenspoed worden geconfronteerd als het gaat om het zoeken naar behandeling.  

Belemmeringen voor het ontvangen van behandeling 

Geestesziekte discrimineert niet. Studies hebben aangetoond dat bijna 1 op de 5 Amerikanen krijgt in een bepaald jaar te maken met een psychische aandoening en geestesziekte is de belangrijkste oorzaak van invaliditeit in de Verenigde Staten. Terwijl niet-blanke mensen relatief vergelijkbare percentages psychische aandoeningen ervaren als blanke mensen, worden ze geconfronteerd met opvallende verschillen als het gaat om toegang tot geestelijke gezondheidszorg. 

Think Geestelijke gezondheidszorg Amerikaleeft 17% van de zwarte mensen en 23% van de indianen met een psychische aandoening en mensen die zich identificeren als behorend tot twee of meer rassen, rapporteren het meest waarschijnlijk een psychische aandoening in het afgelopen jaar dan enige andere raciale of etnische groep. Onderzoek heeft aangetoond dat BIPOC-groepen:

• Minder kans op toegang tot geestelijke gezondheidszorg
• Minder geneigd om een ​​behandeling te zoeken
• Meer kans op zorg van lage of slechte kwaliteit
• De kans is groter dat services vroegtijdig worden beëindigd

Sommige belemmeringen kunnen aan verschillende factoren worden toegeschreven zoals cultureel stigma rond psychische aandoeningen, systemisch racisme en discriminatie, taalbarrières, een gebrek aan ziektekostenverzekering, wantrouwen jegens zorgverleners en een gebrek aan culturele competentie van de kant van zorgverleners. 

1. Racisme en discriminatie 

Systemisch racisme en discriminatiepraktijken hebben een lange en diepgaande geschiedenis in ons land en de geestelijke gezondheidszorg is niet vrijgesteld. Hoewel psychische aandoeningen kunnen optreden ongeacht ras, etniciteit, geslacht of identiteit, kunnen deze factoren het voor iemand aanzienlijk moeilijker maken om een ​​behandeling voor geestelijke gezondheid te krijgen. 

Sommige bevolkingsgroepen lopen meer kans blootgesteld te worden aan risicofactoren die de kans op het ontwikkelen van een psychische aandoening vergroten, zoals dakloosheid en blootstelling aan geweld als gevolg van andere vormen van systemisch racisme. In werkelijkheid, Zwarte Amerikanen hebben 20% meer kans op ernstige psychische problemen dan de algemene bevolking en zwarte jongeren die worden blootgesteld aan geweld lopen een groter risico op het ontwikkelen van een posttraumatische stressstoornis met 25-plussers

2. Stigma tegen geestelijke gezondheid 

Er zijn de afgelopen jaren stappen gezet om het onderwerp geestesziekte en behandeling te destigmatiseren, maar veel mensen in gemarginaliseerde gemeenschappen worden geconfronteerd met interne stigma's als het gaat om het krijgen van hulp. Victor Armstrong, een lid van de raad van bestuur van de National Council for Behavioral Health sprak met het sociale stigma in zwarte gemeenschappen:

 “Voor velen in de Afro-Amerikaanse gemeenschap is ons verhaal er een van doorzettingsvermogen en veerkracht. We hebben tenslotte de slavernij overleefd; we kunnen zeker 'verdriet' of 'angst' overleven. In deze mentaliteit zou alles minder als een spirituele of morele zwakte worden beschouwd. Het probleem is deels dat we vaak niet erkennen dat geestesziekte veel meer is dan melancholiek of angstig voelen, geen teken van zwakte is en niet discrimineert op basis van huidskleur. We erkennen geestesziekte niet als een "ziekte", zoals we kanker, diabetes of hoge bloeddruk zouden doen.

Kortom, sommige gemeenschappen zien geestesziekte eerder als een persoonlijk falen of zwakte dan als een echte, diagnosticeerbare en behandelbare aandoening. 

3. Beperkte toegang tot kwaliteitszorg

Een gebrek aan verzekering of toegang tot fondsen die specifiek gereserveerd zijn voor mentaal welzijn vormt een enorme barrière voor veel mensen in de BIPOC-gemeenschap, ondanks de duidelijke behoefte aan zorg. Alleen volgens de American Psychiatric Association een derde van de zwarte volwassenen die een behandeling voor geestelijke gezondheid nodig hebben, krijgt die ook daadwerkelijk, ondanks dat ze meer geneigd zijn symptomen van emotioneel leed zoals hopeloosheid te melden dan blanke Amerikanen. 

Daarnaast kunnen taalbarrières en verschillen in communicatie het voor BIPOC-mensen ook ongelooflijk moeilijk maken om de zorg te krijgen die ze nodig hebben. Hogere percentages BIPOC-mensen spreken een andere taal dan Engels, wat het vinden van een lokale provider een moeilijke taak kan maken. 

4. Aanbieders weerspiegelen niet de gemeenschappen die ze bedienen

Hoewel psychische aandoeningen verschillende raciale groepen in vergelijkbare mate lijken te treffen, is de overgrote meerderheid van de zorgverleners in de geestelijke gezondheidszorg in de Verenigde Staten blank. 2015, ongeveer 86% van de psychologen was blank terwijl daarentegen slechts 2% van de leden van de American Psychological Association zwart was. Het gebrek aan diversiteit kan leiden tot een aanzienlijke kloof in ervaringen en begrip tussen zorgverleners en degenen die hulp zoeken. Bovendien kunnen aanbieders die geen deel uitmaken van de BIPOC-gemeenschap, zonder vergelijkbare, relevante ervaringen, de effecten onderschatten die racisme en discriminatie spelen op de geestelijke gezondheid van een persoon, wat mogelijk kan leiden tot een verminderde kwaliteit van de behandeling. 

Verbetering van de toegang tot geestelijke gezondheidszorg met culturele competentie 

Diversiteit en inclusiviteit vormen de kern van veel oplossingen die worden voorgesteld om de kloof te dichten tussen zorgverleners in de geestelijke gezondheidszorg en de gemarginaliseerde gemeenschappen die zij bedienen. Een stap die veel aanbieders van geestelijke gezondheidszorg hebben genomen, is het implementeren van een of andere vorm van culturele competentie training, die tot doel heeft zorgverleners te helpen het belang van cultuur, culturele identiteit en intersectionaliteit te begrijpen om het best mogelijke zorgniveau te bieden. Sommige gebieden van verkenning kunnen omvatten intersectionality, machtsdynamiek, stereotypen, vooroordelen en microaggressions. 

Culturele competentie is ook een kerncomponent van de 'hele persoon'-benadering van gedragsgezondheidszorg, wat betekent dat zorgverleners een aantal factoren in overweging nemen bij de behandeling van iemand die verder gaat dan alleen ras en diagnose. 

Naast dit en het doorbreken van het stigma rond geestelijke gezondheid, is het belangrijk voor aanbieders om het gesprek te helpen sturen in de richting van het idee van geestelijk welzijn en het feit dat iedereen geestelijke gezondheid heeft. De huidige opvattingen over geestelijke gezondheid hebben de neiging om alleen de negatieve of moeilijke elementen te benadrukken, maar geestelijke gezondheid omvat net zo goed positieve ervaringen en gevoelens als stress, angst en depressie. 

Bewustmaking van het feit dat BIPOC-gemeenschappen met verschillende soorten belemmeringen worden geconfronteerd bij het ontvangen van hoogwaardige geestelijke gezondheidszorg, is slechts de eerste stap op weg naar rechtvaardigheid in de geestelijke gezondheidszorg. BIPOC Mental Health Month is een geweldige manier om deze kwesties op de voorgrond te plaatsen, maar het is belangrijk om het hele jaar door te werken aan verbeterde toegankelijkheid en zorg. Word lid van het Jefferson Center om te leren hoe u pleitbezorger voor geestelijke gezondheid kunt worden voor lokale BIPOC-gemeenschappen Beleidsactienetwerk. Samen kunnen we de stilte doorbreken, stigma's ontmantelen en een ruimte creëren waar hoogwaardige geestelijke gezondheidszorg voor iedereen toegankelijk is. 

Als u zich in een crisis bevindt, bel ons dan op 720-791-2735 of door de crisislijn te bellen op 844-493-8255. Het 24/7 crisis-inloopcentrum en programma voor opnamebeheer is geopend op 4643 Wadsworth Blvd, Wheat Ridge, CO 80033.