Sociale verbondenheid is wat we allemaal nodig hebben. Erbij horen is waar we allemaal verantwoordelijk voor zijn.

Deze maand een jaar geleden schreef ik een artikel over het belang van sociale verbondenheid en mijn zorg dat deze basisbehoefte in gevaar zou komen door de pandemie en de vereisten voor sociale afstand. Terugkijkend had ik echt geen idee van de enorme impact die 2020 zou hebben op ons collectieve welzijn. Niet alleen blijven we een wereldwijde pandemie doorstaan, ongelijkheden en ongelijkheden blijven mensen en gekleurde gemeenschappen schaden, en we worden geconfronteerd met een geestelijke gezondheid en eenzaamheidsepidemie als nooit tevoren.

De behoefte aan sociale verbondenheid bestaat door de hele mensheid heen en de mate van eenzaamheid in de Verenigde Staten neemt al decennia voor de COVID-pandemie gestaag toe. Het onderzoek naar de impact van sociaal isolement en eenzaamheid op de geestelijke gezondheid, lichamelijke gezondheid en levensduur is duidelijk en neemt toe. In hun cruciale onderzoek naar de impact van eenzaamheid beschreven Cacioppo en Patrick dat "het ontkennen van een individuele sociale band diepgaande psychologische implicaties heeft". Dit samen met een krachtige fysiologische reactie die net zo schadelijk kan zijn als roken en zwaarlijvigheid voor iemands algehele gezondheid, kan leiden tot verhoogde percentages van vroege sterfte, hartaandoeningen, depressie, angst, middelengebruik, huiselijk geweld en zelfmoord.

Om het belang duidelijk te maken van de manieren waarop eenzaamheid ons als samenleving kan beïnvloeden, ontdekte het rapport van Harvard University, "Loneliness in America", dat 36% van de Amerikanen "ernstige eenzaamheid" ervaart. Dat aantal is nu nog hoger voor jongvolwassenen en moeders van jonge kinderen. Het probleem van eenzaamheid en de afname van sociale verbondenheid heeft veel wortels in zowel onze individuele als collectieve ervaringen. Enkele van de factoren die eenzaamheid beïnvloeden, zijn onder meer psychische stoornissen, middelengebruik en trauma; de focus op het individu boven het collectief; de groeiende kloof tussen politieke partijen; en het 'anders zijn' van mensen die anders zijn dan wij.

Als we de cruciale rol kennen die sociale verbondenheid speelt in ons mentale en fysieke welzijn, hoe kunnen we hier dan kansen voor creëren in ons leven en dat van anderen? Een manier om sociale verbondenheid te definiëren is de ervaring van het behoren tot een sociale relatie, groep of gemeenschap. Misschien is erbij horen de brug die ons daar brengt, en erbij horen is iets waarvoor we allemaal verantwoordelijk zijn.

Het Harvard-rapport benadrukt dat we ons moeten richten op het algemeen welzijn, dat "we verplichtingen aan onszelf hebben, maar we hebben ook essentiële verplichtingen aan elkaar", inclusief, en misschien vooral, degenen die kwetsbaar zijn.

Erbij horen omvat een gevoel van veiligheid, steun, vertrouwen en geaccepteerd worden door anderen voor je authentieke zelf. Er zijn dingen die we als individuen kunnen doen om ons authentieke zelf te laten zien, om het risico te lopen onszelf kwetsbaar op te stellen in relaties met anderen. We hebben ook een diepgaande maar vaak ondergewaardeerde verantwoordelijkheid om veilige ruimtes te creëren voor anderen om hetzelfde te doen. Hoe vaak vragen we hoe het met iemand gaat en maken we de tijd om naar een volledig en eerlijk antwoord te luisteren? Kunnen we luisteren met mededogen en echt anderen 'zien' die zowel op ons lijken als op onszelf verschillen zonder defensief te zijn en tegenargumenten te gebruiken? Dit betekent niet dat we het ermee eens moeten zijn of het zelfs helemaal moeten begrijpen, maar als we met heel ons hart luisteren, werken we samen om een ​​ruimte te creëren waarbinnen sociale verbondenheid wordt bereikt.

John Powell, directeur van het Othering and Belonging Institute, benadrukt dat erbij horen betekent dat we 'samen creëren waartoe we behoren'. Erbij horen vereist dat we erkennen en reageren op ieders "behoefte aan macht, keuzevrijheid, liefde en verantwoordelijkheid" in onze co-creatie van erbij horen in de samenleving. Dit gebeurt op het individuele relationele niveau en zou ook een focus moeten zijn op organisatorisch, gemeenschaps- en maatschappelijk niveau. Als leiders en mensen in machtsposities hebben we de verantwoordelijkheid om ons valse gevoel van veiligheid dat gepaard gaat met privileges los te laten, authentiek en kwetsbaar te verschijnen en deel te nemen aan het 'overbruggingsproces' om een ​​gevoel van verbondenheid voor iedereen te creëren . Om dit tot een praktisch niveau te brengen, moet u de volgende keer dat u een evenement organiseert, een teamdiscussie faciliteert of een probleem probeert op te lossen, eerst even pauzeren en nadenken over hoe u ruimte kunt vrijmaken voor anderen om naast u te co-creëren en kansen te creëren. voor erbij horen. De oplossingen en ervaringen worden hierdoor nog rijker en impactvoller!

Denk aan de impact wanneer u aanwijzingen krijgt dat u er niet bij hoort, bijvoorbeeld wanneer iemand u een vraag stelt maar niet naar het antwoord luistert, wanneer een collega u vraagt ​​om mee te doen voor het happy hour, maar u geen alcohol drinkt , wanneer u bent uitgenodigd voor een gemeenschapsevenement maar niemand daar uw taal spreekt, wanneer u vertelt dat u een bipolaire stoornis heeft en iedereen stil wordt, wanneer u hulp zoekt voor uw diabetes, maar geen van de dokters op u lijkt, wanneer uw medische vergunning loopt gevaar wanneer u erkent dat u antidepressiva nodig heeft, omdat u "niet thuishoort" als arts als u worstelt met depressie. Wat is het effect op ons als individuen en als samenleving als we ons niet verplichten om een ​​gevoel van verbondenheid voor alle mensen te creëren? Stel je een wereld voor waarin we onze verantwoordelijkheid omarmen om samen kansen te creëren om ergens bij te horen, waar we ons erkend en geaccepteerd voelen door anderen. Onderzoek toont aan dat verbondenheid en sociale verbondenheid mensen in staat stellen meer betrokken te zijn bij hun relaties en productiever te zijn op het werk, het brengt verschillende stemmen en perspectieven naar voren die leren en groei stimuleren, het geeft ons leven betekenis, het maakt ons gezonder en gelukkiger en stelt ons in staat om langer leven.

Hoewel het van cruciaal belang is dat we voor ons eigen mentale en emotionele welzijn zorgen, kunnen we ook niet simpelweg onze eigen positie van veiligheid of ons gevoel van verbondenheid behouden ten koste van anderen. En dat hoeft ook niet. We kunnen beide hebben. In feite moeten we beide doen als we als mensen in de toekomst willen gedijen. Dit is het moment waarop dit meer dan ooit mogelijk is. Binnen onze eigenaardige situatie, en vanwege ons recente gedeelde trauma, erkennen steeds meer mensen hoe onderling verbonden we zijn en welke impact we hebben op elkaars leven, ten goede of ten kwade. Laten we het ten goede maken.

Ik ben dankbaar voor de kansen die ik de laatste tijd heb gehad om te discussiëren en te leren over het cultiveren van verbondenheid, via de Jefferson County Health Alliance Community Inclusion Learning Session, de virtuele discussie van de Colorado Health Foundation met John Powell, "At the Heart of the Matter: Belonging is een tegengif tegen racisme”, CDPHE's Health Workers Recovery and Resiliency Advisory Group, en gesprekken met andere familie, vrienden en collega's die ik liefheb en respecteer.

Hier zijn enkele bronnen die ik onlangs nuttig heb gevonden en die u misschien ook leuk vindt

Eenzaamheid+in+Amerika+2021_02_08_FINAL.pdf (squarespace.com)

Cacioppo, JT, & Patrick, W. (2008). Eenzaamheid: de menselijke natuur en de behoefte aan sociale verbondenheid. WW Norton & Co.

De kern van de zaak: erbij horen is een tegengif tegen racisme - YouTube

Op overbrugging | Othering & Belonging Institute (berkeley.edu)[AS4] [JM5] [6]